διατονισμός

(Μουσ.). Μέθοδος που χαρακτηρίζεται από τη διαδοχή των μουσικών φθόγγων κατά φυσικούς τόνους και ημιτόνια. Αντίθετος του δ. είναι ο χρωματισμός, που χαρακτηρίζεται από τη διαδοχή φθόγγων κατά ημιτόνια, καθώς και ο εναρμονισμός, που μπορεί να περιλαμβάνει και διαδοχή φθόγγων κατά τέταρτα του τόνου. Η μέθοδος του δ. χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση στη μουσική θρησκευτικής και συχνά κοσμικής έμπνευσης, όχι τόσο για τη φαινομενική του απλότητα αλλά γιατί απαιτούσε μεγαλύτερη αυστηρότητα και ευγένεια στη σύνθεση.